narciarstwo-tourowe1.php on line 29

Odbiorcami przedstawianego podręcznika są w głównym rzędzie wszyscy zapaleni turyści| dla których zima stanowiła do tej pory wymuszoną i niechcianą przerwę w wędrówkach górskich| a którzy „dojrzeli” do tego| by zmienić tę sytuację rozpoczynając przygodę z zimową turystyką narciarską. Autor ma nadzieję| że także chodzące już na nartach bądź rakietach śnieżnych jednostki znajdują w informatorze drogocenne dla siebie porady| sugestie i uwagi dotyczące ładunku| biwakowania w śniegu| rodzajowych zagrożeń wiążących się z zimową przygodą| etc.

W informatorze nie poruszam także spraw dotyczących techniki zjazdowej – tej najlepiej uczyć się na preparowanym stoku albo w terenie pod nadzorem trenera albo innych fachowych jednostek. Absolutnie pominięte zostały również| raczej mało istotne dla młodych| informacje na temat różnego typu zawodów narciarskich zakładanych w Polsce albo innych państwach europejskich.

Przedstawiany tekst ma być pomocą przede wszystkim dla tych| którzy przewidują zimowe wycieczki krajoznawcze na obrębie niższych gór| po prostych technicznie trasach (Karpaty| Sudety| niższe grupy górskie Europy Zachodniej i Południowej| Skandynawii itp.). Ze względu na to| że i w tych pasmach spotka się zimą tereny zagrożone lawinami| w informatorze zamieszczono rozdziały dotyczące głównych metod oceny niebezpieczeństwa lawinowego jak również bardzo krótkie omówienie ratownictwa i autoratownictwa w lawinisku. Dla bardziej doświadczonych turystów urządzających pierwsze w żywocie wyjazdy w nieco wyższe góry (Alpy| Pireneje| Kaukaz| trekkingi narciarskie w Azji albo górach obu Ameryk) dodano krótki rozdział na temat dolegliwości wysokościowej. Treść poradnika podzielona została na cztery fundamentalne bloki tematyczne.

W pierwszym z nich ( Zaopatrzenie narciarza) przedstawiono celną charakterystykę nart znajdujących zastosowanie w turystyce zimowej| przede wszystkim nart tourowych| jak również odpowiedniego dla nich wyposażenia suplementarnego| a także ogólne zasady wyboru| konserwacji i wykorzystywania sprzętu narciarskiego. Rozdział zamyka omówienie ubioru narciarza jak również ekwipunku| jaki powinien znaleźć się w jego plecaku podczas jednodniowej przygody.

Część następna (Poruszanie się w terenie) przedstawia istotę pracy z mapą i kompasem| przybliża warunki terenowe spotykane poza przygotowywanymi trasami narciarskimi oraz porusza pytania powiązane z techniką wędrówki narciarskiej (wykorzystanie fok| przecieranie drogi| przemieszczanie się na odkrytych spadkach itp.).

Rozdział trzeci (Bezpieczeństwo w górach) zawiera zrecenzowania najznaczniejszych i najczęściej napotykanych podłoży zagrożeń| na jakie narażony jest wędrujący zimą turysta. Specyfikę zimowej wędrówki (warunki terenowe| pogodowe| „czynnik ludzki”| etc.) zdefiniowano tu pod kątem ryzyk| jakie potencjalnie mogą się z nią łączyć. W części tej znalazły się również podrozdziały oddane aklimatyzacji| odmrożeniom| hipotermii jak również zagrożeniu lawinowemu.

W czwartym rozdziale (Wyprawy wielodniowe) dotknięto materię zaopatrzenia wymaganego podczas wielodniowych włóczęg narciarskich jak również zimowego biwakowania w terenie.

Maciej Żemojtel – z wykształcenia leśnik| z zamiłowania od prawie dwudziestu lat czynny górołaz. Esencją dobrowolnej turystyki jest jego zdaniem gotowość poznawania i odsłaniania dla siebie detali świata w każdym ich aspekcie: zarówno geograficznym i przyrodniczym| jak i ludzkim| włączonym w historii jak również kulturze społeczeństwa. Zgodnie z tą ideą| począwszy od końca lat 80. systematycznie poznaje z plecakiem i namiotem góry Europy Środkowej i Południowo-Wschodniej. Naukową jego rozrywkę stanowią Karpaty uznane jako złożony unikat kulturowy i geograficzny. Zimą wędruje na nartach turystycznych. Za cel wycieczek obiera najswobodniej ustronne| trudno osiągalne i rzadko odwiedzone obszary| gdzie turysta liczyć może wyłącznie na mapę| kompas i własne zdolności. Nie znaczy to jednakże| że nie można spotykać go na uczęszczanych szlakach Beskidu Śląskiego lub Wyspowego – zawsze uwypukla| że każda część Karpat ma swój własny niepowtarzalny „klimat”| a także mniej lub bardziej pociągające oblicze kulturowe| zaś obserwacja teraźniejszości danego regionu może być nie mniej pasjonująca aniżeli studiowanie jego historii. Jest jednym ze współzałożycieli istniejącego od 1997-ego roku Klubu Karpackiego (http://www.klub-karpacki.org). Na jego dorobek krajoznawczy składa się dzisiaj ponad 200 wycieczek i wypraw| w tym nieskończone wędrówki po polskich i słowackich Karpatach| regularne| letnie i zimowe wycieczki na Ukrainę i do Rumunii| wypady w góry Bułgarii (Stara Planina| Pirin)| Macedonii (Jakupica| Karadžica| Dautica| Baba Planina)| Chorwacji (Velebit)| Słowenii i in. Jego kontakty z górami wychodzą poza turystykę. Przez wiele lat okresowo mieszkał w Wołowcu w Beskidzie Niskim| wraz z przyjaciółmi zajmował się m.in. hodowlą kóz; pracował w schronisku PTTK na Magurze Małastowskiej. Z Beskidem Niskim| obok spędzonych w nim lat i przyjaźni z zamieszkującymi go ludźmi| unifikują go także badania wiedzione w trakcie studiów na Wydziale Leśnym Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego| dotyczące drapieżnych żuków zamieszkujących obręb Magurskiego Parku Narodowego. Obecnie przebywa w Krakowie. Z wydawnictwem Bezdroża współdziałał przy sposobności opracowania przewodnika Transylwania. Twierdza rumuńskich Karpat. Artykuły krajoznawcze| fotografie i historie z wypraw publikował w „Płaju” i na krajoznawczych witrynach internetowych.

Narciarstwo tourowe, śladowe i biegowe - poradnik

Szukaj:

Jesteś związany z Beskidem Śląskim? Współtwórz z nami serwis!!!